پایگاه خبری -تحلیلی می رشت به نقل از پایگاه خبری العهد، در جولای گذشته دیدیم که یک هواپیمای بدون سرنشین ناشناس بر فراز اراضی اشغالی جولان در سرزمین‌های اشغالی به پرواز درآمده و موفق شد از دست سامانه‌های موشکی پاتریوت آمریکا که توسط رژیم اسرائیل اصلاح شده است، فرار کند. این هواپیمای بدون سرنشین همچنین از اصابت موشک‌های هوا به هوای ساخت آمریکا که یک جنگنده اسرائیلی از نوع ۱۶ آنها را شلیک کرده بود، فرار کرد. بعدها مشخص که هواپیمای بدون سرنشین وابسته به نیروهای نظامی روسیه بوده است. در همین رابطه نظامیان روس و اسرائیلی در چارچوب کمیته همکاری‌های مشترک ضمن برگزاری جلساتی موضوع را مورد بررسی قرار دادند، اما هیچ اطلاعاتی از ماهیت عوامل پشت پرده این هواپیمای بدون سرنشین منتشر نشد.

نکته مهم در این حادثه تنها این نبود که دشمن صهیونیستی در نتیجه شکست سامانه‌های ضد هوایی خود شوکه شده است. این در حالی است که تل آویو در هر نوع جنگ آینده برای دفاع از سرزمین‌های اشغالی در برابر خطر موشک‌های حزب‌الله لبنان به صورت کامل بر روی این سامانه ها حساب کرده است. طبعاً این موضوع برای اسرائیل یک موضوع حیاتی و اساسی به شمار می‌رود. اما چیزی که بیشتر باعث نگرانی صهیونیست‌ها و حامی اصلی آنها یعنی آمریکا شد، این نفوذ استراتژیک بود که در نتیجه استفاده از تکنولوژی روسیه به وجود آمد. این موضوع را می‌توان بخشی از جنگ سرد به وجود آمده بین دو کشور به شمار آورد که همواره و به صورت دائمی و همیشگی استمرار دارد. به این ترتیب شکافی مهم و خطرناک در قواعد بازی به وجود آمد که آمریکایی‌ها باید آن را پیگیری و بررسی کنند، چرا که این موضوع می‌تواند پیامدهای روانی و امنیتی و نظامی گسترده‌ای در سامانه‌های دفاع ضد موشکی اسرائیل داشته باشد. آمریکایی‌ها و صهیونیست‌ها تاکنون نتوانستند عوامل نفوذ این هواپیمای بدون سرنشین را شناسایی کنند و هنوز نمی‌دانند این هواپیما یک هواپیمای فنی بوده یا نظامی و امنیتی. این در حالی است که در همین اواخر سامانه دفاع موشکی جدید روسیه با عنوان اس ۳۰۰ در اراضی سوریه مستقر شده است تا نگرانی‌های موجود در نزد آمریکا و اسرائیل نسبت به روسیه را بنا به عوامل زیر افزایش دهد:

اهمیت این اقدام حساس در استقرار سامانه های موشکی حدید در سوریه بین اردوگاه حمیمیم و طرطوس و مناطق دیگری که بنا به دلایل امنیتی و میدانی یا دلایل استراتژیک مرتبط با معادله های بازدارنده روسیه مخفی مانده است، به این صورت است که اعلام این موضوع قواعد درگیری ها را تغییر داده و معادله های بازدارنده متقابل بین دو قدرت در بیشتر نقاط سوریه و اطراف آن را به صورت ویژه ایجاد کرده است.

در سایه قواعد مذکور درگیری‌ها بین این دو قدرت در سوریه، که تا دیروز محکوم به ایجاد هماهنگی‌های هوایی برای جلوگیری از تصادف و برخورد باقی مانده بود، سامانه اس ۳۰۰ وارد عرصه شد و قواعد درگیری‌ها را کنار گذاشته و به شکلی اتوماتیک وار قواعد ویژه خود را به این عرصه داده و توانمندی‌ها و شاخص‌های خود به عنوان یک سامانه دفاعی کامل برای مقابله با هر نوع هواپیما یا موشک را نشان داد. به این ترتیب  راکت ها و خمپاره ها و موشک های غیرعضو در سامانه نظامی وابسته به آن که شماره یا لقب مشخصی را در خود نداشته باشد و از سوی اتاق عملیات نیروهای هوایی روسیه در بخش‌های مشخص شده شناسایی نشود، مورد هدف این سامانه قرار خواهد گرفت. این در حالی است که شعاع عملکرد این سامانه بالغ بر ۲۵۰ کیلومتر و ارتفاع تأثیرگذاری آن بین صفر تا بیش از ۴۰ کیلومتر است.

این وحشت بیش از دیگر کشور ها و در درجه اول به آمریکا مربوط می شود، این کشور به خوبی می‌داند که توطئه‌های تجاوزطلبانه ای که در دست بررسی دارد، شامل استفاده از بخش گسترده‌ای از موشک‌های بالستیک و کروز دور برد است که باید از بمب‌افکن‌های استراتژیک و پایگاه‌های نظامی دریایی یا زمینی آمریکا شلیک شده و بتواند نقاط حیاتی و استراتژیک وابسته به ارتش عربی سوریه و مراکز فرماندهی عملیاتی یا مقامات ارشد این کشور را هدف قرار دهد. بعید نیست آمریکا به همین بهانه بخواهد – به اشتباه! – مراکز و پایگاه‌های روسیه را نیز در این تجاوزات هدف قرار دهد. آمریکا استاد این مانورهای خبیثانه است و در گذشته نیز موارد مشابهی از آنها را به صورت متعدد درعراق یا سوریه یا لیبی و سومالی و دیگر کشورها استفاده کرده است. با این وجود سامانه موشکی روسیه مانع بزرگی در برابر این توطئه‌ها بوده و می تواند در سایه ناتوانی مزدوران “معتدل ” آمریکا در حلب و اطراف آن در تأثیرگذاری بر ارتش عربی سوریه و متحدانش ، یک اقدام تاثیرگذار باشد.

در پایان این سوال  پیش می‌آید که آیا حوادث خاورمیانه و به‌ویژه سوریه، جنگ اراده یا جنگ رادار بین آمریکا و روسیه است؟ آیا این منطقه در معرض تنش‌ها و چالش‌های بیشتر قرار خواهد گرفت که در نتیجه نزاع دیپلماتیک بی‌سابقه بین دو طرف شعله‌ور شده و با حساسیت جنگ میدانی شاهد درگیری نظامی بین دو طرف خواهد بود؟ یا این که موضوع از فشارهای گسترده و متقابل برای وادار کردن طرف مقابل به آمدن به میز مذاکرات فراتر نخواهد رفت؟